Ik besef best, lezer, dat ik me met deze cd-bespreking een beetje op onbekend terrein begeef. Althans, voor de meeste gebruikers van de Rootsville-site. In tijden van globalisering weten we ongeveer binnen de minuut wat  er in, pakweg, Fiji gebeurt, maar ik vind het een merkwaardige vaststelling dat ons binnenlandse buitenland, Wallonië genaamd, in de praktijk veel verder bij ons vandaan ligt dan Engeland of de Verenigde Staten. Nochtans wordt  ook beneden onze taalgrens sinds enkele jaren bijzonder boeiende muziek gemaakt, al zul je het merendeel ervan niet of nauwelijks te horen krijgen op onze nationale radiozender.

Onbekend maakt onbemind, dus. Dat is bijzonder jammer in het geval van de zeer prettig gestoorde bende van Turdus Filomelos (voor u halsoverkop uw Latijnse woordenboek erbij haalt: de groepsnaam betekent gewoon “zanglijster”). Dit vijftal rond accordeonist Julien de Borman, een bezig baasje in het hedendaagse folk- en jazzwereldje, verbaasde ons vier jaar geleden al met een debuutalbum, waarmee menigeen niet wist wat te doen: was dit folk? Was het jazz? Was het Klezmer? Was het Balkan? Het was niets van dat alles en het was dat allemaal tegelijk. Vandaag is er n° 2 en het principe van de Chinese maaltijd wordt gerespecteerd: veel kleine porties, allemaal verschillend van smaak, maar aan het einde heb je een palet van smaken te verwerken gekregen, dat je niet anders kunt omschrijven dan: “verfrissend, verrassend, veelzijdig en vooral uiterst lekker”. Welke zijn de ingrediënten? Zoals de titels een beetje verraden, is de swing in enige mate aanwezig en verder krijg je folk die aan geen enkele clichéregel wenst te beantwoorden, doet de groep de gekste Oriëntaalse clownerieën in Durum, waagt ze zich aan een bijna-suite met Argentijnse en cartoon inslag in Ajde Jano/No Border en gaat ze zelfs al eens vocaal uit de bol in het aan Kurt Weill reminiscerende Chanson.

Ik weet niet of en hoezeer u verzot bent op hutsepot. Voor sommigen is dat boerenkost, maar mensen die er van houden, willen het precies omwille van het samengaan van de verschillende ingrediënten. Wel, volgens mij maakt Turdus Philomelos muzikale hutsepot. Maar dan wel eentje van een bijzonder smakelijke soort, want ondanks het feit dat er bijzonder vakkundig en technisch erg onderlegd gemusiceerd wordt, is dit heel toegankelijke, hedendaagse wereldmuziek van dicht bij ons. Als u ’t nog niet kent: niet aarzelen, maar minstens enkele hapjes proeven! Wedden dat u ’t lekker vindt?